ออกไปจากความเคยชิน

ไม่ใช่ความฝันแบบว่าอยากไปดาวอังคาร อยากเดทกับไรอัน กลอสสิ่ง อยากได้ออสการ์มานอนกอดหรอกที่ทำให้ชีวิตมีความหมาย เพราะนั่นคือความฝันลมๆ แล้งๆ อันเปลืองพลังงานอย่างยิ่ง (โดยเฉพาะการจิ้นถึงไรอัน กลอสสิ่ง) แต่ชีวิตที่ดี อาจหมายถึงการออกไปจากความเคยชินเล็กๆ น้อยๆ ในรายละเอียดของชีวิตประจำวัน

สังเกตไหมว่าเรามักมี ‘ความเชื่อ’ บางอย่างที่ติดตัวเรามานานแสนนาน และเราอาจไม่คิดว่าจะต้องรีเซตวิธีคิดใหม่ เพราะเท่าที่เป็นมาก็ดีพออยู่แล้วเช่น เราไม่เคยรู้ว่าการผูกเชือกรองเท้าให้ถูกวิธีทำอย่างไร การใช้ทิชชูที่พอเหมาะเปลี่ยนแปลงโลกมากแค่ไหน อย่าให้บีเอหลอกเราว่ารองพื้นเหมาะสำหรับผิวที่ต้องการการปกปิดเป็นพิเศษและเรารู้ได้อย่างไรว่ากาแฟคาราเมลมัคคิอาโต นั้นรสชาติดีที่สุด…หากเราจะใส่ใจเลือกรับข้อมูลใหม่ๆ และลองเปลี่ยนแปลงรายละเอียดชีวิตเล็กๆ น้อยๆ เราอาจได้ค้นพบว่ามีบางอย่างที่ดีกว่าเรารออยู่

ฉันไม่เคยทารองพื้นมาทั้งชีวิต เพราะคิดเอาเองว่าตัวเองหน้าใสอยู่แล้ว ชิ…ลำพังแค่แป้งผสมรองพื้นก็น่าจะพอ จนกระทั่งพี่สาวที่รักคนหนึ่งได้มอบบทเรียนให้ว่า “อย่ากลัวรองพื้น เพราะมันทำให้ผิวเป็นผิว” เธอบอกว่ารองพื้นนั้นจะซึมไปที่หน้า และเพียงเราโปะแป้งฝุ่นบางๆ เราก็จะงดงามกว่าการโบกแป้งผสมรองพื้นเสียอีก

“ทำไมถึงไม่เคยมีใครบอกฉันเลยนะ” ฉันโมโหมาก และรีบพาร่างไปที่เคาน์เตอร์เครื่องสำอางทันที บีเอสาวเลือกรองพื้นชนิดน้ำที่บางเบา และเมื่อเธอแต่งหน้าให้ฉันเสร็จ ฉันก็เห็นหญิงสาวที่หน้าตาเนียนผ่องคนหนึ่งในกระจก และอีกหลายวันต่อมา เมื่อปรากฏกายต่อหน้าสาธารณชน ฉันต้องตอบคำถามผู้คนสิบกว่าชีวิตว่าไปทำอะไรมาน่ะ ทำไมหน้าใสจัง เมื่อฉันบอกไปว่ามันคือความมหัศจรรย์ของการทารองพื้น พวกเขาก็หาว่าฉันพูดเล่นเพราะ “มันดูเหมือนเป็นผิวเธอจริงๆ มากกว่านะ” อา…การใช้จ่ายเงินเพื่อความสุขมีหน้าตาอย่างนี้เองสินะ

จากใบหน้า ฉันเริ่มสำรวจตัวเองว่า อะไรบ้างที่ฉันมักทำอย่างซ้ำซากโดยไม่เคยตั้งคำถาม และฉันก็ได้พบว่ามันมีหลายอย่างเชียวที่ฉันไม่เคยคิดว่าเป็นปัญหา ใช่ มันไม่ใช่ปัญหา แต่มันจะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ หากเราใส่ใจสักนิด

ด้วยความที่เป็นคนชอบซื้อสมุดบันทึกมากๆ ฉันจึงมักจดเรื่องราวต่างๆใส่สมุดบันทึกหลายเล่ม และข้อมูลทั้งหลายก็กระจัดกระจาย (นึกว่าการแยกเล่มแล้วจะช่วย แต่ไม่แฮะ) ฉันเลยตัดสินใจจดทุกอย่างลงในสมุดบันทึกเล่มที่ฉันรักมากที่สุด ผลคือฉันก็หาทุกอย่างเจอในสมุดเล่มเดียว ส่วนสมุดบันทึกมากมายอันไม่ได้ใช้ประโยชน์ หน้าที่ของเราก็คือ ยอมรับความจริงเสียว่ามันคือความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของการได้ครอบครอง แต่หาได้ใช้ประโยชน์ไม่

ฉันไม่ชอบทาเล็บ แต่เคยได้เห็นแล้วว่าเล็บที่ทาสีอย่างประณีตนั้น สร้างความแตกต่างระหว่างสาวทำงานกับสาวชาวนาอย่างไร ฉันก็อยากทาบ้าง โดยคิดง่ายๆ ว่าถ้าจะทาทั้งทีก็ต้องเอาสีเด้งโดดที่สุดแบบที่ให้รู้ว่าฉันทาเล็บมานะ…ผลคือทุกครั้งที่ฉันเคาะแป้นพิมพ์ สีสันที่สดใสเกินไปนั้นจะรบกวนความรู้สึกฉันมาก ฉันจึงลดกฎการทาเล็บลงมาว่าก็แค่ทาสีอ่อนๆ แบบไม่ต้องตามแฟชั่น แต่เป็นตัวฉันเองนี่แหละ…แหม ง่ายชะมัด และมันก็ทำให้ฉันหลงรักการทาสีเล็บไปเลย

ออกไปจากความเคยชิน

Refresh กันหน่อย…ดีจะตายไป